Mensen die moeite hebben met het krijgen van kinderen, kunnen terecht bij het Kinderwenshuis voor psychische hulp. Deze week opende het eerste Kinderwenshuis in Nederland. José Aalbers was ooit zo’n wensouder. “De eenzaamheid en de onzekerheid zijn het ergst.”
Zestien was José toen ze hoorde dat ze moeilijk – of misschien wel géén – kinderen kon krijgen. Ze heeft namelijk twee baarmoeders, en twee baarmoedermonden. Daardoor zou zwanger worden, en een kindje voldragen, heel moeilijk worden.
Maar ach. Op dat moment deed het haar ‘niet zo heel veel’. “Zoiets gaat langs je heen, ik was puber, ik was nog niet bezig met dat soort dingen.”
Mannen versus vrouwen
Kinderwenshuis-oprichter Shanti Van Genechten weet: mannen en vrouwen gaan anders om met verdriet. “Mannen willen er niet elke dag over praten. Vrouwen wel”, zegt ze.
“De man wil liever vluchten, waardoor vrouwen denken: mijn man is er niet mee bezig. Ze zien dat hij overwerkt, maar dat betekent eigenlijk dat hij aan het rouwen is. Maar mannen en vrouwen rouwen anders. Bij koppels die onder zware druk staan, kan het goed zijn om elkaars communicatiestijl beter te begrijpen.”
Hoop op een gezinnetje
Op haar 25ste, toen ze haar man leerde kennen, werd dat anders. Daar was-ie: de kinderwens. De hoop op een gezinnetje. “We zaten vrij snel in het ziekenhuis met de vraag: hoe gaan wij ooit een kinderen krijgen?”
Het werd een traject dat José nu, achteraf gezien, als slopend bestempelt. “Ik had geen idéé wat er op me af zou komen. Wat die hormonen met me zouden doen, wat die ivf-behandelingen zouden doen.”
En de eenzaamheid. Het onbegrip. “Als je dan naar het ziekenhuis moest voor de zoveelste afspraak, dan was het zó fijn om even een berichtje te krijgen van iemand. Dat kan echt het verschil maken. Maar niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om. Dat deed pijn.”
Emotionele zorg
Ook zo lastig: andermans geluk. “Begrijp me niet verkeerd”, zegt José, “we gunnen iedereen alles, maar we gunden het onszelf ook.” Als er dan vriendinnen of familieleden langskwamen met babynieuws, dan was het ‘even slikken, en dan blij zijn’. En dan achteraf, als de ouders in spe weg waren, kon ze het verdriet laten gaan.
Die eenzaamheid herkent Shanti Van Genechten. Ze is het adoptiekind van ouders die zelf niet zwanger konden worden, en kent hun struggles. Haar ouders misten toentertijd emotionele zorg. En dat is volgens Van Genechten niets veranderd.
Geen goede zorg
“Ik deed er samen met een hoogleraar van de universiteit in Leuven onderzoek naar”, vertelt ze. “We merkten dat de psychosociale zorg voor deze groep nog steeds niet goed is. Buiten de ziekenhuismuren bestond er vrij weinig, er was niet echt iets georganiseerd.”
Van Genechten richtte daarom in België het Kinderwens ExpertiseNetwerk en een ‘Kinderwenshuis‘ op. De eerste is drie jaar geleden door de Belgische minister van Welzijn geopend. Inmiddels zijn er negen vestigingen, deze week is de eerste Nederlandse vestiging geopend, in Zwolle. Van Genechten doet dat met Lode Godderis, hoogleraar aan het centrum gezondheid van de KU Leuven.
Handvat
Wensouders krijgen er handvatten om te dealen met alle emoties die bij zo’n traject horen. “We hebben een speciale methodiek ontwikkeld. Als de kinderwens onvervuld blijft, is dat een rouwproces: het onvervulde verlies van een geliefde.”
Ook in Nederland is de hulp binnen de ziekenhuismuren vaak niet toereikend, zo ervoer José. “We werden wel doorverwezen naar een maatschappelijk werkster, maar die was niet gespecialiseerd in ons verdriet. Het is ingewikkeld: je bent in de rouw omdat je misschien geen kinderen kan krijgen, maar tegelijkertijd doe je er alles aan om die kinderen tóch te krijgen.”
Verwachtingen
“Wensouders weten van tevoren vaak niet hoe heftig het traject is waar ze in stappen”, zegt Van Genechten. “Het heeft impact op hun welzijn, hun relatie, hun financiën. Deze zaken zijn moeilijk bespreekbaar in het ziekenhuis. Mensen hebben een veilige plek nodig waar ze ongebonden hun zorgen kunnen delen.”
Geen raad meer
Shanti Van Genechten ziet ze vaak: mannen en vrouwen die te laat hulp zoeken. Uit schaamte. Ontkenning. “We hebben vrouwen soms moeten laten opnemen, omdat ze echt gek werden van alle zaken waarmee je te maken krijgt. Die wisten met hun emoties geen raad. Zij moesten in gesprek met een psychiater om er weer een beetje bovenop te komen.”
Daarom vindt Van Genechten haar eigen initiatief zo belangrijk. “Je kunt dit soort drama’s beter voor zijn. Bij ons kunnen mensen op tijd aan de bel trekken.”
Somber
Ook op haar werk liet José soms steekjes vallen. “In het begin ging het nog wel, maar ik was steeds stiller, teruggetrokken, somber.” Haar werkgever had alle begrip voor haar situatie. “Ik hoefde geen een dag vrij te vragen voor een ziekenhuisbezoek: alles mocht onder werktijd.”
En dat alles is niet voor niets geweest. Na vier jaar ‘geklungel met hormonen’, kreeg José een ivf-behandeling. De eerste terugplaatsing was meteen raak. “Ik kan niet vertellen hoe blij we waren. Maar ook dat we dachten: dit kán niet.”
Het zoontje van José is nu vier jaar. En er is ook een baby, die nu vier maanden oud is. “Voor de tweede zijn we begonnen met het opmaken van de 14 cryo’s.” Het begin van een slopende tijd. “Uiteindelijk hebben we vijf mislukte terugplaatsingen gehad en de andere negen cryo’s hebben de ontdooiing niet eens gehaald.”
In oktober 2017 zijn José en haar man vol vertrouwen begonnen aan een volledig nieuwe IVF-behandeling. Met nieuwe cryo’s. Maar die werd afgebroken. De bloeduitslagen lieten zien dat de eicellen leeg waren. “We gingen met elkaar aan tafel zitten en besloten alleen nog in 2018 te behandelen.”
‘Een wonder’
En toen werd José zwanger. Bam. Ineens. Op de natuurlijke manier. “Mijn menstruatie liet op zich wachten en om deze op te wekken kreeg ik een kuur voorgeschreven. Maar ze wilden voordat ik met de kuur zou starten, mijn bloed nakijken. En toen bleek dat ik zwanger was.”
Hoe dat kan? José heeft wel een idee. “Ik ben veel boeken gaan lezen en fertiliteitsmassage gaan toepassen. Deze massage zorgt voor een betere doorbloeding van de baarmoeder en verbeterde kwaliteit van de eicellen. Ik ben ervan overtuigd ik de tweede keer zwanger ben geworden door het aanpassen van mijn leefstijl.”
José en haar man zijn nu geen wensouders meer, maar échte ouders. “Ik vertel mijn verhaal omdat ik anderen wil laten zien hoe zwaar die onzekerheid is.” Ze weet zeker: als er in haar tijd een Kinderwenshuis was geweest, dan was ze er zeker naartoe gegaan. “Je hoeft niet in je eentje dat verdriet te dragen.”
Wil jij meer informatie naar aanleiding van deze blog? Ga naar het menu, klik op ‘aanbod’ en vind alle informatie. Je kunt ook gebruik maken van dit contactformulier om mij een bericht te sturen.
0 Reacties